Σύνταγμα και Ιθαγένεια

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ


Πολύς λόγος γίνεται για τον νέο νόμο του ΠΑΣΟΚ περί Ιθαγένειας.

 Έναν νέο νόμο, ο οποίος έχει ως στόχο του να “χαλαρώσει” όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες του υπάρχοντος νόμου.

 Οι Έλληνες είναι σχεδόν στο σύνολό τους αντίθετοι με αυτήν την αλλαγή και δικαίως....

 Το θέμα είναι το πώς τους συμφέρει ν’ αντιδράσουν σε μια τέτοια ανεπιθύμητη μεθόδευση.
Πολλοί προτείνουν ακόμα και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Εμείς αυτό το θεωρούμε λάθος, εφόσον μπορεί να μας βάλει σε περιπέτειες. Στην περίπτωση αυτήν έχουμε ένα καθαρά νομικό ζήτημα και αυτά τα ζητήματα βρίσκουν τις απαντήσεις τους στις δικαστικές αίθουσες. 

Το όλο θέμα είναι ν’ αποδείξει κάποιος ότι η έννοια της Ιθαγένειας συνδέεται άμεσα με την έννοια του συμφέροντος. Του έννομου συμφέροντος σε όλα τα επίπεδα. Του ατομικού για τον πολίτη και του συλλογικού συμφέροντος για τον λαό.

Τις καλύτερες απαντήσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα μας τις δίνει πάντα ο Συνταγματικός Νόμος. Το “Ευαγγέλιο” της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τα πάντα ξεκινάνε από το άρθρο 1 παράγραφος 2.

Τι μας λέει αυτό το άρθρο; Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

Μέσα στην έννοια της κυριαρχίας, η οποία είναι καθολική και απόλυτη, συμπεριλαμβάνεται και η πολύ “στενότερη” έννοια της ιδιοκτησίας και άρα η έννοια του συμφέροντος. Όπου υπάρχει κυριαρχία υπάρχει ιδιοκτησία και όπου υπάρχει ιδιοκτησία υπάρχει συμφέρον. Ο ελληνικός λαός είναι κυρίαρχος στην πατρίδα του και άρα ιδιοκτήτης της. Απειλούνται τα συλλογικά συμφέροντά του κάθε φορά που απειλείται η πατρίδα του με την ίδια λογική που απειλούνται τα συμφέροντα του κάθε ιδιοκτήτη κάθε φορά που απειλείται η ιδιοκτησία του. Όταν προστίθενται αυθαίρετα συνδικαιούχοι σε μια περιουσία, η οποία παραμένει αναλλοίωτη, ευνόητο είναι ότι έχουμε απειλή των συμφερόντων των προηγούμενων ιδιοκτητών και στην προκειμένη περίπτωση των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Αυτά τα συλλογικά συμφέροντα είναι ταυτόχρονα και ατομικά, εφόσον καθιστούν τους Έλληνες πολίτες “συνέταιρους” στην κυριαρχία και άρα στην ιδιοκτησία της πατρίδας τους. Το συλλογικό συμφέρον του ελληνικού λαού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας του μοιράζεται στα μέλη του. Η έννοια της κυριαρχίας μοιράζεται στους δικαιούχους της —οι οποίοι είναι οι Έλληνες πολίτες ως άτομα— και άρα αυτό το οποίο μοιράζεται είναι η ιδιοκτησία, με αποτέλεσμα το συλλογικό συμφέρον να γίνεται ταυτόχρονα και ατομικό συμφέρον. Το ατομικό συμφέρον ενός Χανιώτη στην Καστοριά ή το ατομικό συμφέρον ενός Ροδίτη στον Έβρο.

Με βάση λοιπόν την —στην κυριολεξία …προ ημερών— καταγραφή της δημόσιας περιουσίας, προκύπτει ότι αυτή ανέρχεται στο ύψος των 300.000.000.000 ευρώ. 300 δισεκατομμύρια ευρώ με βάση τις πιο “υποβαθμισμένες” εκτιμήσεις. Μια περιουσία, η οποία εξακολουθεί να παραμένει τεράστια ακόμα και μετά την επίσης τεράστια λεηλασία της, που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια των ΟΤΕ, ΕΛΠΕ, Ολυμπιακής Αεροπορίας κλπ.. Αν κάποιος υπολογίσει ότι ο πληθυσμός των Ελλήνων ανέρχεται στον αριθμό 10.964.020, τότε εύκολα καταλήγει στο “μερίδιο” του κάθε Έλληνα πάνω σ’ αυτήν τη συλλογική περιουσία. Το μερίδιο είναι 27.362 ευρώ για τον κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτή είναι η “τρέχουσα” αξία της “μετοχής” του ελληνικού κράτους. Το κάθε Ελληνόπουλο, όταν γεννιέται, —μόνο και μόνο επειδή γεννιέται Έλληνας— έχει μια τέτοια “μετοχή”, εφόσον αυτό είναι το μερίδιό του πάνω στην κοινή ελληνική περιουσία. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα μεγέθη είναι τεράστια. Μια πενταμελής ελληνική οικογένεια, η οποία δεν έχει υπό την κατοχή της κανένα ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο, είναι κάτοχος περιουσιακού δικαιώματος, το οποίο έχει αξία 5Χ27,362= 136.811 ευρώ. Είναι μια πλούσια οικογένεια μόνο και μόνο επειδή είναι οικογένεια Ελλήνων.

Είναι για παράδειγμα μια πιο πλούσια οικογένεια από μια πακιστανική ή μια νιγηριανή ή μια σομαλική οικογένεια. Γιατί; Γιατί έχει δικαίωμα σε καλύτερες και ακριβότερες υπηρεσίες, οι οποίες παρέχονται σε καλύτερες και ακριβότερες εγκαταστάσεις. Γιατί έχει δικαίωμα περίθαλψης σε καλύτερα νοσοκομεία από αυτά των προαναφερομένων χωρών. Έχει δικαίωμα να εκπαιδεύει τα παιδιά της σε καλύτερα σχολεία από αυτά των προαναφερομένων χωρών. Έχει δικαίωμα ν’ απολαμβάνει κοινωνική πολιτική σε μια χώρα πολύ “ακριβότερη” από τις προαναφερόμενες χώρες. Έχει το δικαίωμα να δραστηριοποιείται οικονομικά σε μια χώρα με πολύ πιο ανεπτυγμένη οικονομία από τις προαναφερόμενες χώρες.

Είναι τόσο μεγάλη η αξία της ελληνικής “μετοχής”, που θα την αδικούσαμε, συγκρίνοντάς την μόνον με αυτές κάποιων υπανάπτυκτων χωρών. Η ελληνική “μετοχή” είναι μεγαλύτερης αξίας ακόμα και από την αμερικανική ή τη βρετανική. Γιατί; Γιατί σε εκείνα τα κράτη η δημόσια περιουσία είναι ελάχιστη και άρα ελάχιστο είναι και το μερίδιο που αντιστοιχεί στον κάθε πολίτη τους. Πιο πλούσιος γεννιέται κάποιος ως Έλληνας παρά ως Αμερικανός. Από εκεί και πέρα το τι δυνατότητες δίνει η ιδιωτική οικονομία του κάθε κράτους στους πολίτες του είναι άλλο θέμα και δεν αφορά την εθνική του “μετοχή”.

Η εθνική “μετοχή” έχει σχέση μόνον με το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι αυτή που εξασφαλίζει τα ελάχιστα, τα οποία απολαμβάνει ο πολίτης ως κρατική μέριμνα. Έχει σχέση με τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει το κράτος απέναντι στους πολίτες του. Οι πολίτες των ΗΠΑ ή της Βρετανίας μπορεί να είναι πλουσιότεροι των Ελλήνων, αλλά οι εθνικές τους “μετοχές” είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Είναι “μετοχές” επιπέδου Αϊτής. Αν δεν έχουν ιδιωτικά χρήματα να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, κανένας δεν πρόκειται να το κάνει για λογαριασμό τους με δημόσια. Αν δεν έχουν χρήματα δικά τους, την έννοια “νοσοκομείο” θα τη βρίσκουν μόνον στο λεξικό και στο γράμμα “Η”. Οι ΗΠΑ μπήκαν στην τρίτη χιλιετία και ο Ομπάμα δεν μπορεί να θεμελιώσει ένα στοιχειώδες δημόσιο σύστημα υγείας, για να μην πεθαίνουν οι Αμερικανοί στους δρόμους.

Αντιλαμβανόμαστε ότι από το ιδιοκτησιακό αυτό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη προκύπτουν όλες οι υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες. Υποχρεώσεις, οι οποίες —όπως εύκολα διαπιστώσαμε— απαιτούν όχι μόνον υλικές υποδομές για να έρθουν εις πέρας, αλλά και χρήματα. Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι δωρεάν και ούτε προκύπτουν από τον “ανθρωπισμό” του συστήματος. Προκύπτουν από την υποχρέωση του κράτους απέναντι στον ιδιοκτήτη της περιουσίας, την οποία διαχειρίζεται. Είναι το “μέρισμα”, το οποίο αποδίδεται στον πολίτη. Το “μέρισμα”, το οποίο προκύπτει ως κέρδος από τη “μετοχή” του. Ένα “μέρισμα”, το οποίο απλά δεν δίνεται σε χρήμα, αλλά προσφέρεται ως υπηρεσία και άρα σε “είδος”.

Το σύνολο του άρθρου 21 περιλαμβάνει όλες τις “αντιπαροχές”, τις οποίες απολαμβάνει ο Έλληνας ως ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ του ελληνικού κράτους.

1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία, τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

2. Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο, έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος.

3. Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.

4. Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.

5. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων, αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.

6. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων, που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η όλη αυτή πανάκριβη “φροντίδα” του κράτους προς όλους τους Έλληνες προκύπτει από αυτήν την περιουσία. Προκύπτει από τα κέρδη αυτής της περιουσίας, τη διαχείριση της οποίας για ευνόητους λόγους την αναλαμβάνει το ίδιο το κράτος. Ο Έλληνας, από την εποχή που είναι βρέφος, εξασφαλίζει την υγεία του, την εκπαίδευσή του, αλλά και τη σίγουρη επιβίωσή του, εξαιτίας αυτής της “μετοχής”. Δεν θα αφεθεί ποτέ από το κράτος να πεθάνει στον δρόμο από την πείνα, την αρρώστια ή τα γηρατειά. Από αυτήν την περιουσία και τα κέρδη της προκύπτει όλη η δαπανηρή “φροντίδα”, αλλά και η προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνει ο Έλληνας μέσα στην πατρίδα του. Η νόμιμα και μόνιμα προνομιακή μεταχείριση απέναντι στον οποιονδήποτε άλλο, ο οποίος για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν.

Αυτή η προνομιακή μεταχείριση δεν αφορά τους Έλληνες μόνον στο επίπεδο του πολίτη, ο οποίος απολαμβάνει τις κρατικές υπηρεσίες. Αφορά τους Έλληνες και στο επίπεδο που θα κληθούν να στελεχώσουν το κράτος, το οποίο προσφέρει αυτές τις υπηρεσίες. Έλληνες, δηλαδή, δεν είναι μόνον οι “υπηρετούμενοι”. Έλληνες είναι και οι υπηρέτες του ελληνικού κράτους. Υποχρεωτικά είναι Έλληνες.

Άρθρο 4.4 Μόνον ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.

Αυτό το προνόμιο δεν είναι ούτε ρατσιστικό ούτε παράνομο ούτε αυθαίρετο. Είναι ένα προνόμιο, το οποίο απολαμβάνουν πάντα οι ιδιοκτήτες. Ένα καθημερινό δικαίωμα, το οποίο ποτέ δεν καταγγέλθηκε σαν “προβληματικό”. Δικαίωμα του κάθε “Γεωργιάδη” είναι να δίνει τα “κλειδιά” του σπιτιού του μόνον στα δικά του τα παιδιά και σε κανέναν άλλο. Διαμαρτυρήθηκε ποτέ κανένας “Χασάν” επειδή ο “ρατσιστής” Βαρδινογιάννης δεν του έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού του, για να το απολαύσει και ο ίδιος; Πώς είναι δυνατόν να διεκδικούν θέσεις στο ελληνικό δημόσιο αλλοδαποί;

Όλα αυτά είναι προνόμια, τα οποία προκύπτουν από την Ιθαγένεια και υπάρχουν μόνον για τους Έλληνες. Είναι το κέρδος τους για τους αγώνες, τους κόπους και τη συνολική συνεισφορά τους στο “χτίσιμο” της Ελλάδας …Τη δική τους, αλλά και των προγόνων τους Ελλάδα. Είναι το κέρδος από τη “δέσμευση” του κάθε Έλληνα ότι ποτέ δεν θα πάψει να συνεισφέρει στην προστασία ή την επέκταση αυτής της περιουσίας. Είναι το κέρδος, που αναγκάζει τους πάντες να “στρατευτούν” με όλους τους τρόπους, όταν παραστεί ανάγκη. Την υποχρεωτική “στράτευση” και στράτευση. Τι σχέση μπορεί να έχει με αυτό το κέρδος ένας λαθρομετανάστης, ο οποίος από τύχη βρέθηκε στην Ελλάδα, επειδή δεν μπορούσε να επιβιώσει στην πατρίδα του ή κάπου αλλού;

Ποιος ανθρωπισμός “δικαιολογεί” μερίδιο στη νομή κερδών; Ο ανθρωπισμός έχει σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχει σχέση με ό,τι συμπεριλαμβάνεται στα “ατομικά δικαιώματα” και τα οποία τυγχάνουν της απόλυτης προστασίας από το ίδιο το Σύνταγμα. Δικαιώματα, τα οποία έχουν σχέση με έννοιες όπως είναι η ζωή, η τιμή, η ελευθερία του ανθρώπου, η προστασία του από τα βασανιστήρια, το άσυλο της κατοικίας του, η θρησκευτική του ελευθερία, η πρόσβασή του σε νόμιμο δικαστή κλπ.. Εδώ δεν μιλάμε για τίποτε από όλα αυτά. Εδώ μιλάμε για συμφέροντα ιδιοκτητών. Μιλάμε για νόμιμα κέρδη νόμιμων ιδιοκτητών, εξαιτίας νόμιμων ιδιοκτησιών. Από πότε τα ανθρώπινα δικαιώματα δίνουν μετοχές της Goldman Sachs ή της Coca-Cola;

Περί αυτού πρόκειται και γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε ανεπιθύμητες και βέβαια παράνομες τις ομαδικές και άνευ όρων “ελληνοποιήσεις”. Μιλάμε για μερίδιο σε κέρδη. Μιλάμε για μερίδιο ξένων στα ελληνικά κέρδη. Αυτό ακριβώς καταγγέλλουμε μέσα από αυτό το κείμενο. Καταγγέλλουμε παράνομη απόδοση μεριδίου κέρδους σε παράνομους “συνεταίρους”. Απλά ο άνθρωπος μπερδεύεται, γιατί το μερίδιο αυτό είναι σε “είδος”, εφόσον δίδεται σε προνόμια. Όταν όμως ένα προνόμιο μοιράζεται σε περισσότερους, ευνόητο είναι ότι περιορίζεται το “κέρδος” του και άρα θίγονται τα συμφέροντα αυτών που ήδη το απολαμβάνουν νόμιμα από εκείνους που θα μπουν παράνομα στην ευνοϊκή μεταχείριση.

Όταν “ελληνοποιείς” αυθαίρετα και μαζικά κάποιους, τους βάζεις σ’ αυτό το μερίδιο και άρα το κάνεις μικρότερο. Ακόμα και σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να πας, μειώνεται το κέρδος σου, αν, αντί για “ουρά” δέκα Ελλήνων, συναντήσεις “ουρά” δεκαπέντε ανθρώπων εκ των οποίων οι πέντε είναι “ελληνοποιημένοι” λαθρομετανάστες. Ακόμα και στο τελευταίο σχολείο να πας, μειώνεται το κέρδος σου, αν το παιδί σου, αντί να μπει σε άρτια εξοπλισμένες εκπαιδευτικές αίθουσες, μπαίνει σε υπολειτουργούσες “χάβρες”, εξαιτίας της “υπερπαραγωγής” των “ελληνοποιημένων” λαθρομεταναστών.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Όσοι Έλληνες δεν είχαν δικά τους χρήματα να χρηματοδοτήσουν το μέχρι τώρα δεδομένο ελληνικό επίπεδο, υποβιβάστηκαν στο επίπεδο του Μπαγκλαντές. Κάποιοι Έλληνες ήταν κάποτε πλούσιοι, γιατί κληρονόμησαν “Ελλάδα” και σήμερα είναι φτωχοί, γιατί απολαμβάνουν “Μποτσουάνα”. Οτιδήποτε πληρώθηκε από Έλληνες και χρησιμοποιείται στον ίδιο βαθμό από ξένους, είναι απώλεια κέρδους γι’ αυτούς. Θέση στο παγκάκι ενός πάρκου να μην βρίσκεις, εξαιτίας ξένων μόνιμων καταληψιών, είναι “ζημιά”. Πλήρωσες για κάτι, το οποίο δεν φτάνει για όλους και θα ξαναπληρώσεις για να φτάσει για όλους, χωρίς καν να γνωρίζεις ποιοι και πόσοι είναι αυτοί οι διαρκώς αυξανόμενοι “όλοι”.

Απλά πράγματα. Όταν στην οικονομία μειώνεται το κέρδος του “μετόχου”, χωρίς να μειωθεί η αξία του συνολικού κεφαλαίου, σημαίνει ότι μειώνεται η αξία της “μετοχής” του. Μειώνεται η αξία της περιουσίας του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον παράνομο νόμο περί Ιθαγένειας. Κάποιοι μειώνουν την αξία της “μετοχής” του Έλληνα και αυτό είναι μετρήσιμο μέγεθος. Αν, για παράδειγμα, σήμερα οι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα είναι 2.500.000 και όλοι αυτοί “ελληνοποιηθούν”, τότε αυτόματα η αξία της “μετοχής” του Έλληνα θα “πέσει” από τις 27.362 ευρώ, που είναι σήμερα, στις 22.281 ευρώ. Ο κάθε Έλληνας θα χάσει 5 χιλιάδες ευρώ. Η απώλεια για μέση πενταμελή οικογένεια θα είναι 25.000 ευρώ …ήτοι μια ολόκληρη ελληνική “μετοχή”.

Ένα Ελληνόπουλο μπορεί να μην γεννηθεί ποτέ, γιατί απλούστατα η οικογένειά του δεν μπορεί να πληρώσει αυτά, τα οποία σε άλλη περίπτωση θα της παρείχε το κράτος. Πόσα ιδιωτικά σχολεία υπήρχαν στην Ελλάδα, όταν δεν υπήρχαν μετανάστες, των οποίων τα παιδιά μειώνουν το μερίδιο των Ελλήνων στην εκπαίδευση; Πόσα ιδιωτικά νοσοκομεία υπήρχαν στην Ελλάδα, όταν δεν υπήρχαν μετανάστες, των οποίων οι ανάγκες μειώνουν το μερίδιο των Ελλήνων στην περίθαλψη; Γιατί αναπτύχθηκαν όλες οι ιδιωτικές “υπηρεσίες” στο χρονικό διάστημα της “πλημμύρας” των λαθρομεταναστών; Γιατί όσοι Έλληνες είχαν τις οικονομικές δυνατότητες δεν δέχονταν σε κανέναν τομέα το νέο υποβαθμισμένο “μερίδιο”, εξαιτίας της νέας μοιρασιάς.

Αν αυτά, τα οποία κάποτε αποτελούσαν παροχές του κράτους, πρέπει ο Έλληνας να τα πληρώσει, για να τα παράσχει στα παιδιά του, τι θα κάνει όταν δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί; Τι θα κάνει, όταν δεν έγινε τόσο πλουσιότερος όσο θα έπρεπε, προκειμένου ν’ αντισταθμίσει την απώλεια του “μερίσματός” του; Μειώνει τα “έξοδά” του, εφόσον δεν του φτάνει το “μέρισμα” που λαμβάνει από τη “μετοχή του”. “Μειώνει” τα παιδιά του. Κάποια Ελληνόπουλα έχασαν τις “μετοχές” τους και άρα και το δικαίωμα ύπαρξης.

Κάποιες οικογένειες, οι οποίες υπό τις προηγούμενες συνθήκες θα έκαναν τρία παιδιά, τώρα κάνουν δύο, γιατί δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν το “χάσμα”, που δημιουργήθηκε μεταξύ αυτού που θέλουν να προσφέρουν στα παιδιά τους και αυτού που μπορούν. Δυστυχώς οι περισσότερες οικογένειες των Ελλήνων σήμερα περιορίζονται στο ένα παιδί. Αυτή είναι μια απώλεια τεράστια με επίσης τεράστιες εθνικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Μια απώλεια, η οποία διαρκώς θα επιβαρύνει τους συσχετισμούς των πληθυσμών μέσα στη χώρα, εφόσον δεν αφορά την απέναντι “πλευρά”. Οι μετανάστες ξεκινάνε από πολύ “χαμηλά” και οτιδήποτε και να απολαμβάνουν είναι ανέλπιστη βοήθεια. Αντί ν’ αποκτήσουν τρία παιδιά, θα αποκτήσουν τέσσερα, χάρη στη βοήθεια του ελληνικού κράτους …Πέντε, αν είχαν τη βοήθεια του ισχυρότερου γερμανικού κράτους.

Αυτά όλα θα τα συναντήσουμε μπροστά μας. Είναι προβλήματα, που, αν δεν επιλυθούν εγκαίρως, δεν επιλύονται ποτέ. Όταν η πολιτική του ελληνικού κράτους στερεί την ευκαιρία σε κάποια Ελληνόπουλα να γεννηθούν και δίνει ανέλπιστες ευκαιρίες σε κάποια άλλα, ευνόητα είναι κάποια πράγματα. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για απώλεια. Είναι μια απώλεια τεράστια, την οποία δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να επιβάλει στους Έλληνες. Μια απώλεια τεράστια, εφόσον στερεί από το κράτος τους πόρους, για να εκτελέσει σε ικανοποιητικό βαθμό το υποχρεωτικό γι’ αυτό άρθρο 21. Απλά πράγματα. Δεν είναι δυνατόν από μια μικρή οικογενειακή “κατσαρόλα” να τρώει ανεξέλεγκτα όλη η γειτονιά. Στο τέλος όχι μόνον νηστικοί θα μείνουν όλοι τους, αλλά θα συγκρουστούν μεταξύ τους, καταστρέφοντας τα πάντα.

Η αδικία στη νομή των μερισμάτων είναι θέμα χρόνου να οδηγήσει στην έκρηξη και την κοινωνική αδικία. Γιατί; Γιατί αυτή η αδικία θα “μεγαλώνει” κάθε φορά που θα προκύπτει κάποιο κέρδος για τον ελληνικό λαό. Το οποιοδήποτε κέρδος …απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, ζητάει από τη Γερμανία αποζημιώσεις για τα όσα υπέστη ο λαός της από τη γερμανική κατοχή. Ζητάει αποζημιώσεις για τους νεκρούς, τους αναπήρους, τους κατεστραμμένους κλπ.. Όταν αυτή η αποζημίωση αποδοθεί, θα αποδοθεί στο ελληνικό δημόσιο υπέρ του ελληνικού λαού. Θα μετατραπεί σε αύξηση ή βελτίωση των υποδομών αυτού του λαού.

Με αυτήν την αποζημίωση θα βελτιωθούν τα νοσοκομεία, τα σχολεία ή οι δρόμοι αυτού του λαού. Ποιου λαού; Των Πακιστανών ή των Νιγηριανών, οι οποίοι βρίσκονται μερικούς μήνες στην Ελλάδα και “ελληνοποιήθηκαν” με συνοπτικές διαδικασίες; Για τη ναζιστική κατοχή θα “αποζημιωθούν” εκτός από τα θύματα του πολέμου και τους απογόνους τους και οι ξένοι “βαδιστές” της ανάγκης;Αν ο βασανισμός ή ο θάνατος του Έλληνα παππού αποζημιώθηκε και “έφτιαξε” καλύτερο σχολείο για τον εγγονό, γιατί αποζημιώνεται μαζί μ’ αυτόν και το παιδί του ξένου; Από τον βασανισμό ή τον θάνατο ποιου Πακιστανού ή Λιβεριανού θα πάει ο Έλληνας σε πιο σύγχρονο νοσοκομείο;

Από τη στιγμή λοιπόν που διαπιστώνουμε ότι η παροχή του “δικαιώματος” της Ιθαγένειας προς τους λαθρομετανάστες μειώνει την αξία της περιουσίας των γηγενών, ευνόητο είναι ότι υπάρχει “πρόβλημα”. “Πρόβλημα”, για το οποίο πρέπει να μεριμνήσει η Πολιτεία. Η Πολιτεία, η οποία έχει “υποχρεώσεις” απέναντι στους πολίτες της. Αυτήν την “υποχρέωση” δεν την αρνείται η Πολιτεία και γι’ αυτόν τον λόγο την περιλαμβάνει στο Σύνταγμά της.

Άρθρο 17.1 Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.

Η προστασία της ιδιοκτησίας —όλων των τύπων και όλων των επιπέδων— είναι καθήκον του κράτους να παρέχεται και απλά —όπως είναι λογικό— παύει να υπάρχει μόνον για την περίπτωση εκείνη, που τα δικαιώματά της προκαλούν ζημιά στο κοινωνικό σύνολο. Στην περίπτωσή μας το συγκεκριμένο άρθρο έχει την απόλυτη εφαρμογή του, εφόσον πρέπει να προστατευτεί ένα σύνολο ιδιωτικών περιουσιών, το οποίο αθροιστικά είναι η κοινή δημόσια περιουσία. Τα δικαιώματα αυτής της περιουσίας είναι η απόλυτη έκφραση της έννοιας του γενικού συμφέροντος. Άρα, το κράτος είναι υποχρεωμένο να την προστατεύσει με όλα τα μέσα. Για την προστασία αυτής της περιουσίας άλλωστε διατηρούνται και οι ένοπλες δυνάμεις.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το Σύνταγμα έχει “μεριμνήσει” για το θέμα της Ιθαγένειας πολύ πριν μας εκθέσει ο Γιώργος Παπανδρέου τα “οράματά” του για την πολυπολιτισμική κοινωνία των άκληρων και των κατατρεγμένων λαών, στους οποίους δεν ανήκει τίποτε και σε καμιά γωνιά του Πλανήτη. Το “όραμα”, που θέλει τους “νοικοκυραίους” ενός τόπου να γίνονται ίσα κι όμοια μ’ αυτούς που το “έκοψαν” με τα πόδια μέσα από την έρημο, για να βρεθούν με “δικαιώματα” μέσα στο εθνικό μας “σπίτι”.

Η Ιθαγένεια παρέχεται μόνον όταν δεν απειλούνται τα συνολικά συμφέροντα των Ελλήνων. Παρέχεται μόνον στις ειδικές εκείνες περιπτώσεις κατά τις οποίες προκύπτει κέρδος για τα συμφέροντα αυτά. Περιπτώσεις, που αυξάνουν την αξία του εθνικού μας κεφαλαίου. Περιπτώσεις για τις οποίες δεν χρειάζεται καν να “ρωτηθεί” ούτε το Σύνταγμα ούτε κανένας άλλος, εφόσον έχουν τεθεί εξ’ αρχής οι προδιαγραφές για την παροχή της εθνικής μας “μετοχής”. Περιπτώσεις όπως αυτή του Κριστιάν Μπάρναρντ, του οποίου το αίτημα για την Ιθαγένεια εξυπηρετήθηκε αυτόματα, εφόσον “διαφήμιζε” τη χώρα μας και άρα αύξανε την αξία της συλλογικής και της ατομικής μας περιουσίας.

Η Ιθαγένεια πρέπει παρέχεται σε ξένους μόνον για τους λόγους τους οποίους καλύπτει ήδη ο εθνικός μας νόμος. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις παρέχεις μόνον μια “πράσινη κάρτα” και τη μόνιμη και ειλικρινή “ευχή” για καλή “επιστροφή” στην πατρίδα. Δεν έχουμε κανέναν λόγο ν’ “αντιγράψουμε” τους νόμους των δήθεν ανεπτυγμένων κρατών, τα οποία στην πραγματικότητα είναι τα πρώην αποικιοκρατικά κράτη. Κράτη, τα οποία είχαν λόγους και άρα συμφέροντα να “υπόσχονται” ιθαγένειες σε ξένους, γιατί τους εκμεταλλεύονταν και άρα ήταν υποχρεωμένα να τους “τάξουν” μερίδιο.

Κράτη, όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, “ζήτησαν” μετανάστες, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τα εθνικά τους συμφέροντα και άρα το εθνικό τους κεφάλαιο και ήταν υποχρεωμένα να τους “αποζημιώσουν” με εθνικές τους “μετοχές”. Όλοι αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να μοιράσουν “μετοχές” σε νέους συνδικαιούχους και αυτό έκαναν. Η Ελλάδα δεν ζήτησε από κανέναν να τη “βοηθήσει” με την παρουσία του και άρα δεν έχει κανέναν λόγο να παράσχει “αποζημιώσεις”. Η Ελλάδα δεν “υποσχέθηκε” τίποτε σε κανέναν και δεν είναι υποχρεωμένη να κάνει τίποτε πέρα από αυτά που επιβάλει η “συνείδησή” της και τα συμφέροντα των παιδιών της.

Υπό τις παρούσες συνθήκες της τεράστιας οικονομικής κρίσης η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε παραπάνω απ’ ό,τι προβλέπεται από τον διεθνή νόμο περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ό,τι θα έδινε έτσι κι αλλιώς ο ελληνικός μας πολιτισμός. Ο πολιτισμός της φιλοξενίας, αλλά όχι της αφέλειας. Ο πολιτισμός του φιλόξενου Οδυσσέα, ο οποίος όμως εξοργίζεται με τους αυθαίρετους καταπατητές της περιουσίας του. Ο πολιτισμός, ο οποίος, στη “βάρκα” που μεταφέρει τα παιδιά του, μπορεί να περισυλλέξει όσους “ναυαγούς” αντέχει, αλλά που δεν θ’ αφήσει κανέναν να τη “βυθίσει”.

Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε να θεωρούμε “παγίδα” το αίτημα για δημοψήφισμα πάνω στο θέμα του νόμου. Είναι “παγίδα”, γιατί μετατρέπει ένα απλό ζήτημα “έννομου συμφέροντος” σε πολύπλοκο πολιτικό ζήτημα. Μετακινεί ένα πρόβλημα από τη σφαίρα του αντικειμενικού στη σφαίρα του υποκειμενικού. Το Σύνταγμα έχει “αποφανθεί” πολύ πριν κληθούν ν’ αποφασίσουν οι πολίτες μόνοι τους. Όπως το Σύνταγμα έχει “αποφανθεί” για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν τα αφήνει στην “κρίση” των πολιτών και των πλειοψηφιών, έτσι συμβαίνει και σ’ αυτήν την περίπτωση. Καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να “ακυρώσει” την “κρίση” του Συντάγματος. Καμία πλειοψηφία δεν είναι αναγκαία, για να “κυρώσει” την “απόφαση “του Συντάγματος.

Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των Ελλήνων είναι ν’ αναζητήσουν την προστασία της Δικαιοσύνης, όταν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει απειλή κατά των συμφερόντων τους. Δικαίωμα των Ελλήνων είναι να ζητήσουν την “άποψη” της Δικαιοσύνης περί της συνταγματικότητας του νόμου του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του κάθε νόμου του κάθε πολιτικού, που απειλεί την περιουσία τους. Επιστήμονας δικαστικός θα πρέπει ν’ αποφασίσει και όχι άσχετοι και ανενημέρωτοι πολίτες. Στην πραγματικότητα —και αυτό το καταγγέλλουμε— η δικαιοσύνη “κρύβεται”, όταν δεν παίρνει μόνη της την πρωτοβουλία να “καθαρίσει” άπαξ το ζήτημα και αφήνει τους πολίτες να συζητάνε για δημοψηφίσματα. “Κρύβεται” και άρα παρανομεί, όταν δεν εκτελεί αυτοβούλως το καθήκον της και περιμένει ν’ “αναγκαστεί” από τους πολίτες για να το εκτελέσει.

Αντί λοιπόν οι Έλληνες να ζητάνε ένα δημοψήφισμα, το οποίο και μόνον να διεξαχθεί απεμπολεί θεμελιώδη δικαιώματά τους, το καλύτερο είναι ν’ απευθυνθούν στη Δικαιοσύνη. Να την “αναγκάσουν” ν’ αποφανθεί. Να “αναγκάσουν” την καθ’ ύλην αρμόδια εξουσία να προστατεύσει τα έννομα συμφέροντά τους. Να απευθυνθούν σ’ αυτήν, που θα κρίνει με την αντικειμενικότητα της επιστημοσύνης της τα όσα μπορεί να απειλήσει η σχετικότητα της πολιτικής “άποψης”. Αν ένα δημοψήφισμα εκατομμυρίων αρνητικών ψήφων είναι ισχυρό “όπλο” του λαού απέναντι στην όποια προδοτική ή απλά αφελή εκτελεστική εξουσία, αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο πιο ισχυρό “όπλο” είναι μια μήνυση κατά της κυβέρνησης με εκατομμύρια υπογραφές εκατομμυρίων εναγόντων.

Δικαίωμα των πολιτών είναι να το κάνουν αυτό και αυτό το δικαίωμα παρέχεται από το Σύνταγμα.

Άρθρο 20.  

1. Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ή ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, όπως νόμος ορίζει.

2. Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ή ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι απλά. Το δικαστήριο δεν έχει να εξετάσει πολλές παραμέτρους. Ο δικαστής θα πρέπει ν’ αποφανθεί για ένα πολύ απλό πράγμα. Να αποφανθεί για το τι ακριβώς περιλαμβάνει η έννοια της “λαϊκής κυριαρχίας”. Αν μέσα σ’ αυτήν την έννοια περιλαμβάνεται και η έννοια της ιδιοκτησίας, τότε ο “πασοκικός” νόμος είναι αντισυνταγματικός, εφόσον ισχύουν όλα όσα προαναφέραμε. Αν μέσα σ’ αυτήν την έννοια δεν περιλαμβάνεται η έννοια της ιδιοκτησίας, τότε μπορεί η κάθε κυβέρνηση να μοιράζει κατά βούληση την Ιθαγένεια σε όποιους και όσους επιθυμεί.

Θέλουμε να δούμε αν θα υπάρξει Έλληνας δικαστής, που με την απόφασή του θα “ανακοινώσει” στους Έλληνες ότι δεν τους “ανήκει” καθ’ ολοκληρίαν η Ελλάδα.

Θέλουμε να δούμε αν θα υπάρξει Έλληνας δικαστής, που ως νέος Φον Σέυμπεν θα “ανακοινώσει” στους Έλληνες ότι έχουν νέους αλλοδαπούς “συνεταίρους” στην πατρίδα τους.

Θέλουμε να δούμε αν θα υπάρξει Έλληνας δικαστής, που με την απόφασή του θα μετατρέψει την ελληνική “μετοχή” σε μια “φούσκα” άνευ αξίας.

ΕΛΛΗΝΕΣ,

συγκεντρώστε εκατομμύρια υπογραφές και κάντε μήνυση στην κυβέρνηση των προδοτών και των αφελών.

Τρομοκρατείστε τους Εφιάλτες.

Αγωνιστείτε, για να μην γίνετε η τελευταία γενιά Ελλήνων, που “κληρονόμησε” από τους προγόνους της «Ελλάδα» ...και η πρώτη γενιά Ελλήνων, που «κληροδότησε» στους απογόνους της «Μπαγκλαντές».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com