Πως σου έκλεψαν την ζωή

Κεφάλαιο 1: Το ψέμα του χρήματος

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε ολοένα και περισσότερο για όρους όπως οικονομική κρίση

 Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα και όλες αυτές τις παρόμοιες εκφράσεις που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το αληθινό τους νόημα και όμως είναι τόσο οικείες σε εμάς....

 Και μας είναι τόσο γνωστές γιατί καταρχάς τις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, με όλα αυτά τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται συνεχώς εις βάρος μας και κατά δεύτερον γιατί δεχόμαστε έναν βομβαρδισμό από αυτούς τους όρους από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία φυσικά συμμετέχουν ενεργά στην υποστήριξη αυτής της οικειοποίησης και στην μη κατανόηση της αλήθειας της κατάστασης.

Τι είναι λοιπόν στη πραγματικότητα το Δ.Ν.Τ. , ποιοι δημιουργούνε τις κατά καιρούς οικονομικές κρίσεις και ποιοι κερδίζουν από αυτές; Θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά γίνεται να εξηγήσουμε τι στην πραγματικότητα συμβαίνει και πως και γιατί αποκρύπτεται τόσες δεκαετίες από τα Μ.Μ.Ε.

Όπως έχουμε ήδη εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας, τα χρήματα που κυκλοφορούν στην κοινωνία, είναι μόνο ένα κομμάτι χαρτί γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε απολύτως και αυτά που είναι καταγεγραμμένα στους υπολογιστές ως περιουσιακά στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών, είναι πολύ περισσότερα από τα χαρτονομίσματα και κέρματα που αποτελούν ολόκληρο το νόμιμο χρήμα της ανθρωπότητας. Και αυτά συμβαίνουν για δύο λόγους :

Πρώτον διότι όπως αναφέρεται στην μοντέρνα μηχανική του χρήματος (που είναι η «νομοθεσία» των τραπεζιτών και που στηρίζεται στη θεωρία του κλασματικού αποθεματικού) όταν ένας άνθρωπος Α πάει σε μια τράπεζα να κάνει μια κατάθεση π.χ. 10 ευρώ, το 90% αυτής της κατάθεσης, δηλαδή τα 9 από τα αρχικά 10 ευρώ, η τράπεζα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να δώσει δάνεια σε άλλους. Δηλαδή αν αμέσως μετά την κατάθεση από τον Α πάει ένας άνθρωπος Β και ζητήσει δάνειο 9 ευρώ η τράπεζα χρησιμοποιώντας την κατάθεση του Α και τα περιουσιακά στοιχεία αυτουνού που ζητάει το δάνειο ως εγγύηση, θα δικαιούται να του δώσει αυτά τα 9 ευρώ τα οποία ο Β αυτόματα θα τα καταθέσει σε άλλον λογαριασμό άρα πάλι γίνεται κατάθεση ενός ποσού με καταθέτη τον Β τώρα και με 9 ευρώ αυτή τη φορά ως κατάθεση, άρα το 90% ή 8,1 ευρώ από αυτά χρησιμοποιούνται για να γίνουν δάνεια σε κάποιον τρίτο άνθρωπο ο οποίος με τη σειρά του θα τα καταθέσει κάπου αλλού και από αυτήν την κατάθεση του τρίτου πάλι τα 7,2 από αυτά θα δοθούν σε έναν τέταρτο σε δάνειο κ.ο.κ. Βλέπουμε λοιπόν πως, (αν συνεχίσουμε αυτή τη διαδικασία), μόνο με δέκα πραγματικά ευρώ σε χαρτονόμισμα εμείς δώσαμε δάνεια αξίας 90 ευρώ σε αριθμούς υπολογιστών!

Ο δεύτερος λόγος της μη αξίας του χρήματος είναι ο εξής : Όλα τα νόμιμα χρήματα που κόβονται για να κυκλοφορήσουν, «παράγονται» από κάποια ιδιωτική τράπεζα η οποία ανήκει σε κάποιους ιδιώτες τραπεζίτες που έχουν ως τελικό σκοπό το κέρδος. Όταν λοιπόν ένας πολίτης ή μια κυβέρνηση ζητήσει να δανειστεί λεφτά π.χ. 1.000.000 ευρώ από οποιαδήποτε τράπεζα αυτή μέσου του νομισματοκοπείου λένε : “Ωραία πάμε να κόψουμε αυτό το 1.000.000 ευρώ για να το δώσουμε σε αυτόν που μας το ζήτησε.” Το κόβει λοιπόν και το δίνει και λέει στον δανειολήπτη : “Ωραία, τώρα που το πήρες, μου χρωστάς 1.000.000 ευρώ συν τους τόκους που συμφωνήσαμε.” Σε μια υποθετική κοινωνία που μόλις ξεκινάει αυτή η διαδικασία και δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα μόλις η πρώτη κυβέρνηση ζητήσει τα πρώτα 1.000.000 από την πρώτη τράπεζα (που όμως πάλι σκοπός της θα είναι το κέρδος, άρα δανείζει με τόκο και σύμφωνα με την μοντέρνα μηχανική που αναφέραμε προηγουμένως) τότε θα έχει πάρει 1.000.000 και θα χρωστάει παραπάνω, δηλαδή τους συμφωνηθέντες τόκους. Ε πως στο καλό θα βρεθούν αυτά τα παραπάνω χρήματα αφού έχει κοπεί μόνο 1.000.000 άρα τόσο είναι το νομισματικό αποθεματικό που υπάρχει σε χαρτονομίσματα και κέρματα σε αυτήν την υποθετική κοινωνία οπότε στη ουσία οι τόκοι δεν τυπώθηκαν και δεν υπάρχουν εξαρχής με τη μορφή χρήματος για να πληρωθούν;

Με αυτό το παράδειγμα κατανοούμε πως ακόμη και αν όλοι οι άνθρωποι και όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, ξεχρέωναν όλες τις τράπεζες του κόσμου, τα λεφτά που υπάρχουν δεν θα έφταναν για να καλυφθεί το χρέος, αφού δεν υπάρχουν και δεν τυπώθηκαν ποτέ, άρα πάλι θα χρωστούσαμε.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να δουλεύουμε ακόμη περισσότερο για να γίνει η αποπληρωμή αυτού του χρέους στους ιδιώτες τραπεζίτες, οπότε όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο στο τέλος της ημέρας δουλεύουν για την κάλυψη αυτών των χρεών που δημιουργούνται από το τίποτα και που συσσωρευτικά συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων ανθρώπων που πλουτίζουν και ισχυροποιούνται εις βάρος των πολλών.

Στις μέρες μας τα πράγματα λειτουργούν αρκετά πιο περίπλοκα. Οι πανίσχυροι παγκόσμιοι τραπεζικοί οίκοι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις δημιούργησαν οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και αρκετούς άλλους, για να προστατεύσουν ότι αυτή η διαδικασία παραγωγής χρήματος από το πουθενά θα συνεχιστεί επ’άπειρον.

Τι κάνουν λοιπόν; Καταρχάς στηρίζουν οικονομικά με πακτωλούς χρημάτων υποψήφιες κυβερνήσεις με αποτέλεσμα αυτές να έρχονται στην εξουσία και κατά δεύτερον όλες οι μεγάλες πετρελαϊκές και κατασκευαστικές εταιρίες, όλα τα μεγάλα ειδησιογραφικά πρακτορεία και Μ.Μ.Ε, όλες οι βιομηχανίες παρασκευής όπλων και φαρμάκων, όλες οι τηλεπικοινωνίες, όλες οι πολυεθνικές εταιρίες και κάθε είδους επιχείρηση-οικονομικός και παγκόσμιος κολοσσός είτε τους ανήκουν, είτε είναι οι ίδιοι ή δικοί τους άνθρωποι στα μετοχικά συμβούλια αυτών, είτε κλείνουν τεράστιες συμφωνίες και συνεργασίας με αυτές. Έτσι ελέγχουν και τη παγκόσμια οικονομία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις όλων των χωρών που και τις στηρίζουν οικονομικά αλλά και ευνοούνται από αυτές με φοροαπαλλαγές, με κλείσιμο συμφωνιών, με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών πόρων και γενικά με διευκολύνσεις στην ανάπτυξη της οικονομικής τους δραστηριότητας.









Κεφάλαιο 2: Η δημιουργία της αέναης ανάγκης για χρήμα

Πριν εξηγήσουμε τι σημαίνει ότι οι παγκόσμιοι τραπεζικοί και εταιρικοί κολοσσοί δημιουργούν την ανάγκη για χρήμα και στηρίζουν οικονομικά τις κυβερνήσεις των κρατών ανά τον κόσμο, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας 2 πράγματα :

Το πρώτο είναι ότι η επιτυχία ενός κράτους σε σημερινούς όρους έγκειται στην οικονομική του ευημερία. Άρα και το αν μια κυβέρνηση θεωρείται επιτυχημένη ισοδυναμεί με το κατά πόσον κατάφερε να αυξήσει το οικονομικό μέγεθος της χώρας της. Οπότε οι ίδιες οι κυβερνήσεις οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία και προσανατολισμό και αν έχουν, συμμετέχουν σε αυτήν την διαδικασία παραγωγής αέρινου χρήματος από το τίποτε οπότε και χρέους (όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο) άρα και υποδούλωσης αφού όλες οι χώρες είναι μέλη τέτοιων παγκόσμιων οργανισμών που όμως στην ουσία είναι ιδιωτικοί και ανήκουν σε κάποιους που κερδίζουν αμύθητα πλούτη για τους λόγους που περιγράψαμε στο Κεφάλαιο 1.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να έχουμε υπόψιν μας είναι ότι όλοι μας ατομικά και συλλογικά συμμετέχουμε και εμείς με τη σειρά μας σε αυτή τη διαδικασία. Και συμμετέχουμε γιατί ο καθένας από εμάς είτε λέγεται εργαζόμενος είτε εργοδότης είναι καταναλωτής. Δηλαδή τα χρήματα που κερδίζει τα καταναλώνει με το να αγοράζει τα προϊόντα τους ή να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους, τα πετρέλαιά τους, με το να χρησιμοποιεί τα φάρμακα και τα όπλα που παράγουν, ακόμη και με το να τα χρησιμοποιεί για να καλύψει τις πιο βασικές του ανάγκες καθώς κάθε προϊόν που παράγεται είτε είναι ντομάτα, είτε είναι αυτοκίνητο έχει κάποια υπεραξία που δημιουργήθηκε κατά την παραγωγή χρησιμοποιώντας έξοδα και πόρους όπως πετρέλαια, φορολογεία, μηχανήματα, κτίρια, δάνεια τα οποία όλα ανήκουν στους οργανισμούς και στις εταιρίες που έχουμε αναφέρει ή κερδίζουν έμμεσα από αυτά.

Κυρίως όμως συμμετέχουμε σε αυτή την διαδικασία με το να χρησιμοποιούμε τα χρήματά τους. Λεφτά δηλαδή που δε μας ανήκουν αλλά τα χρωστάμε σε αυτούς και όπως εξηγήσαμε, δουλεύουμε τη μισή μας μέρα για να τα ξεπληρώσουμε σε αυτούς που μας τα δάνεισαν. Που όμως ούτε οι ίδιοι τα είχαν εξαρχής αφού δημιουργούνται από αέρα, είτε λόγω τις μοντέρνας μηχανικής, δηλαδή με το ότι το 90% μιας κατάθεσης γίνεται δάνειο, είτε λόγω του ότι κάθε δολάριο που κόβεται έχει αξία κάτι παραπάνω από αυτό που κόπηκε λόγω τόκων και το οποίο κάτι παραπάνω δεν έχει κοπεί ποτέ.

Έχοντας αυτά κατά νου ας δούμε λοιπόν πως οργανισμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. δημιουργούν την κρίση και ύστερα στηρίζουν τις κυβερνήσεις για να τις βγάλουν από αυτήν. Η κρίση λοιπόν δημιουργείται ως εξής:

Αφού αυτοί ελέγχουν την παραγωγή χρήματος μπορούν να το υποτιμήσουν πολύ εύκολα. Μερικά παραδείγματα: Εφόσον ελέγχουν τα πετρέλαια και τα προϊόντα μπορούν να μειώσουν την παραγωγή τους άρα να αυξηθεί η ζήτηση για αυτά οπότε λόγω σπανιότητας θα αυξηθεί η τιμή τους άρα θα υποτιμηθεί η αξία του χρήματος. Ή μειώνουν την ίδια την παραγωγή χρήματος, δηλαδή τα χρήματα που κόβουν, με αποτέλεσμα τα ίδια τα λεφτά να σπανίζουν στην αγορά αφού όπως έχουμε πει αυτά που οφείλονται είναι κατά πολύ περισσότερα από αυτά που τυπώθηκαν.

Επίσης αφού διαθέτουν και τα όπλα, δημιουργούν προφάσεις όπως π.χ. την ύπαρξη πυρηνικών ή την υπόθαλψη τρομοκρατών (που οι ίδιοι στρατολόγησαν για να εξυπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς) από κάποια μη υπάκουα κράτη για να κάνουν πολέμους πουλώντας τα όπλα που παράγουν και ανοικοδομώντας μετά τις βομβαρδισμένες χώρες με τις δικές τους κατασκευαστικές, βιομηχανίες, πολυεθνικές, και κάθε είδους παγκόσμια εταιρία ή επιχείρηση παραγωγής ή πώλησης προϊόντων ή υπηρεσιών χρησιμοποιώντας όμως τους πόρους της χώρας που ήδη βομβάρδισε σε εξευτελιστικές τιμές και όρους. Ή εσκεμμένα βάζουν σε διαμάχη κάποια κράτη με εδαφικές ή άλλες απαιτήσεις ή λόγο τρομοκρατίας ακριβώς για να υπάρχει ο φόβος σύρραξης οπότε οι χώρες να είναι αναγκασμένες να είναι εξοπλισμένες με οπλικά συστήματα αγορασμένα από αυτούς που δημιουργούνε τις προϋποθέσεις της σύρραξης.

Ακόμη εσκεμμένα κρατούν ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού άρρωστο και υποσιτισμένο ώστε να το εκμεταλλεύονται χωρίς έξοδα ως εργατικό δυναμικό, ως πειραματόζωο, ως μέσο συνέχισης κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων που δημιουργούνται στις υποανάπτυκτες χώρες και να μπορούν να χρησιμοποιούν –μέσω των διορισμένων κυβερνήσεων που οι ίδιοι εγκαθιδρύουν σε αυτές τις χώρες και που ελέγχουν λόγω χρηματοδότησής τους- τον παραγωγικό πλούτο αυτών των χωρών.

Δυστυχώς ο χώρος δεν επαρκεί για να καταγράψουμε αναλυτικά και να επεκταθούμε στις μεθοδολογίες, τους μηχανισμούς και τις τακτικές που ακολουθούνται για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω και μάλιστα χωρίς ποσοστό λάθους. Με μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών την αποτελειωτική αποχαύνωση της κοινωνίας και την ακατάπαυστη κερδοφορία της ίδιας μικρής ομάδας ατόμων που κινούν όλα τα νήματα και κρύβονται καλά στο παρασκήνιο.

Επίσης, τα περιορισμένα όρια που θέτει το γραπτό κείμενο, μας αποτρέπουν από το να συνεχίσουμε την παράθεση παραδειγμάτων σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους χειραγωγούν τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την μη προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας γιατί θέλουν να είναι οι αποκλειστικοί διαχειριστές του παγκόσμιου ενεργειακού πλούτου βγάζοντας αμύθητα κέρδη από αυτόν αλλά και υποδουλώνοντας όλους όσους τον έχουν ανάγκη δημιουργώντας εξαρτημένες σχέσεις, και την καταπόντιση κάθε τέτοιας προσπάθειας για καθαρή και αστείρευτη ενέργεια μέσω των πιέσεων που ασκούν στους παγκόσμιους οργανισμούς σε θέματα ενέργειας.

Την εφεύρεση νέων ιών με σκοπό την παρασκευή καινούριων φαρμακευτικών σκευασμάτων από τις δικές τους φαρμακοβιομηχανίες τα οποία διοχετεύουν στην αγορά διαμέσου των οργανισμών υγείας που οι ίδιοι ελέγχουν,

Την διοχέτευση φημών για την υποτιθέμενη καταστρεπτική πορεία της οικονομίας μιας χώρας-στόχου ή/και την άσκηση πιέσεων στις παγκόσμιες αγορές ώστε η συγκεκριμένη χώρα καταρχάς να μην έχει την δυνατότητα να δανειστεί από κανέναν και κατά δεύτερον να μην επενδύει κανείς σε αυτη απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο την οικονομία της με συνέπεια την προσφυγή της στο ΔΝΤ για δανεισμό που θα δημιουργήσει καινούργιο χρέος και κοινωνικές αναταραχές γεγονότα που στοχοποιούν μια χώρα ως μελλοντικό πρόσφορο έδαφος για οικονομική λεηλασία από τις δικές τους εταιρίες με τρόπους που θα περιγράψουμε αργότερα.

Σκεφτείτε ότι ακριβώς πριν ξεσπάσει η κρίση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να στηρίξει την κερδοφορία των τραπεζών, έφτασε την προσφορά χρήματος στο 12,3%, καθ΄ υπέρβαση του νομίμου ορίου 4,5%, βάζοντας έτσι φωτιά στις οικονομίες τους. Με άλλα λόγια κυκλοφόρησαν στην αγορά 7,8% περισσότερο χρήμα από ότι απαιτούσαν οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες και έθεταν οι νομοθεσίες με αποτέλεσμα νέα δάνεια στην αγορά και πλημμυρισμός αυτής με πλαστικό ανύπαρκτο και οφειλόμενο χρήμα και μόλις ξεκίνησαν την παγκόσμια οικονομική ύφεση με την προπαρασκευασμένη χρεωκοπία του δήθεν τραπεζικού οικονομικού κολοσσού, Leaman Brothers, υπήρχε φυσική αδυναμία πληρωμών με αποτέλεσμα και άλλο χρέος. Έτσι οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες φόρτωσαν τα ελλείμματά τους στα έθνη και τους λαούς, προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση του δημόσιου χρέους.

Ως παράδειγμα θα αναφέρουμε μερικά στοιχεία για το ΔΝΤ : Η τελευταία οικονομική κρίση βοήθησε το ΔΝΤ να αναβαθμίσει και τα κέρδη του.Σύμφωνα με αναλυτές, φέτος το ταμείο θα έχει κέρδη που μπορεί να προσεγγίσουν τα 650 εκατ. δολάρια. Αυτά θα προέλθουν από τους τόκους τους οποίους εισπράττει από τις δανειοδοτούμενες χώρες.

Μάλιστα, η φετινή κερδοφορία αποκτά μεγαλύτερη αξία από τη στιγμή που, με βάση τις προ της κρίσεως προβλέψεις, το ΔΝΤ θα εμφάνιζε φέτος ζημία ύψους 360 εκατ. δολαρίων. Οι αρνητικές προβλέψεις ήταν αποτέλεσμα της… αναδουλειάς, καθώς εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής άνθησης (προ του 2008) οι πιστωτικές εργασίες του είχαν μειωθεί όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Επίσης, στο πλαίσιο αυτό το ΔΝΤ το 2008 είχε σχεδιάσει πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, το οποίο προέβλεπε την αποχώρηση 380 εργαζομένων. Τώρα ο οργανισμός έχει 2.478 υπαλλήλους. και άμεση ρευστότητα που ξεπερνά τα 200 δισ. δολάρια.

Από το 2008 στον οργανισμό έχουν προσφύγει η Αρμενία, η Γεωργία, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ζάμπια, η Ισλανδία, η Κένυα, η Λετονία, η Λευκορωσία, το Μαλάουι, το Μεξικό, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, το Πακιστάν, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ρωσία, η Σερβία, οι Σεϋχέλλες και η Σρι Λάνκα. Πάντως, οι λόγοι για την προσφυγή όλων αυτών των χωρών δεν συνδέονται άμεσα με την κρίση. Η Κένυα λ.χ. ζήτησε δάνειο για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση.

Σύμφωνα με το άρθρο IV του συμφωνητικού του ΔΝΤ με τις χώρες μέλη, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συντάσσεται από διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ μία έκθεση συμπερασμάτων για την πορεία έκαστης χώρας η οποία και της κοινοποιείται, αφού πρώτα έχει πραγματοποιηθεί επίσκεψη σε αυτήν από μία ομάδα του ΔΝΤ, η οποία συλλέγει οικονομικά, λογιστικά και στατιστικά στοιχεία και συζητά με τους ιθύνοντες για τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική τους πολιτική. Δηλαδή το ίδιο το ΔΝΤ με τις εκθέσεις του υποδυκνύει στις χώρες να προσφύγουν σε αυτό!!

Συνεχίζοντας την ενδεικτική αναφορά των μεθόδων χειραγώγησης που χρησιμοποιούν θα παραθέσουμε την χειραγώγη όλων των παγκόσμιων ειδησιογραφικών πρακτορείων και Μ.Μ.Ε. που εσκεμμένα τόσες δεκαετίες αποκρύπτουν την πραγματική αλήθεια, τους υπέυθυνους της κατάστασης και τους ρόλους τους κατασκευάζοντας συνεχώς τις κατάλληλες ειδήσεις με τις οποίες θα κρατούν κοιμισμένο τον κόσμο.

Επίσης η αποχαύνωση του ανθρώπινου νου επιτυγχάνεται ευκολότερα με την ασταμάτητη κατασκευή καταναλωτικών προτύπων και την συνεχή δημιουργία μη αναγκαίων αναγκών διαμέσου όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν, τα προβάλλουν διαρκώς και που μέσω της ευτελούς και πρόσκαιρης διασκέδασης και της στρεβλωμένης ενημέρωσης που προσφέρουν έχουν καταντήσει την κοινωνία και τους ανθρώπους της μια απέραντη στρατιά καταναλωτών. Και που τα μέλη αυτής της στρατιάς σύμφωνα με τα σημερινά υπερκαταναλωτικά πρότυπα δεν υποκύπτουν απλώς σε μια πειστική διαφημιστική καμπάνια αλλά είναι οι ίδιοι δημιούργημά της. Με απλά λόγια οι διαφημίσεις δεν εκθειάζουν απλώς προϊόντα αλλά δημιουργούν μη αναγκαίες επιθυμίες με αποτέλεσμα να φτιάχνουν οι ίδιες τους καταναλωτές που θα τους πουλάνε τα προϊόντα τους! Αυτή είναι η έννοια του μάρκετινγκ σήμερα...Προϊόντα όμως που εσκεμμένα δημιουργούνται με ημερομηνία λήξεως ώστε να είναι αναγκασμένος ο καταναλωτής υποκύπτοντας στην ανικανοποίητη επιθυμία του για απόκτηση, να αγοράσει καινούρια και περισσότερο εξελιγμένα μοντέλα.Και δε μιλάμε για είδη που από τη φύση τους είναι αναγκαίο να καταναλωθούν άμεσα αλλά αναφερόμαστε σε τεχνολογία και ενέργεια που υπάρχει εδώ και χρόνια αλλά την προωθούν στο ευρύ κοινό με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς ώστε να εκμεταλλευτούν μέχρι και την τελευταία “ρανίδα” του υπάρχοντος αποθέματος κερδίζοντας και το όποιο εναπομείναν ποσοστό κέρδους που μπορούν λόγω αυτής ακριβώς της προμελετημένης φθοράς που υπόκεινται όλα τα προϊόντα και λόγω της σπανιότητας που αυτά αποκτούν από την εσκεμμένη εξάντληση των αποθεμάτων τους.

“Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times, το περιοδικό ΤΙΜΕ και τους άλλους εκδοτικούς οργανισμούς των οποίων οι συντάκτες παρακολούθησαν τις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για σχεδόν 40 χρόνια.Θα μας ήταν αδύνατο να αναπτύξουμε το σχέδιο μας για τον κόσμο εαν είχαμε εκτεθεί στα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια.Αλλά, ο κόσμος είναι πιο έμπειρος και προετοιμασμένος να πορευθεί προς μια παγκόσμια κυβέρνηση.Η υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοούμενης ελίτ και των διεθνών τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτο-προσδιορισμό των προηγούμενων αιώνων.”
Ντέϊβιντ Ροκφέλερ , μέλος της οικογένειας που ίδρυσε την παγκόσμια τράπεζα, Συμβούλιο για τις εξωτερικές σχέσεις.


Παρακολουθήστε προσεκτικά αυτόν τον διάλογο από την ταινία revolver και προσπαθήστε να συνδυάσετε τα λεγόμενα με το σχέδιο (τη φόρμουλα) για την παγκόσμια προσπάθεια της αποχαύνωσης και του ελέγχου του χρήματος.

Κεφάλαιο 3: H ασύδοτη φύση του οικονομικού συστήματος

"Η αιτία για την επικράτηση της καταναλωτικής υστερίας που βιώνουμε στις μέρες μας ήταν το γεγονός ότι η δύναμη της εξουσίας είχε, προοδευτικά, περιέλθει στα χέρια της Οικονομίας, εκτοπίζοντας από τη φυσική της θέση την Πολιτική. Παλαιότερα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός δεν κατάφερε ποτέ να χειραφετηθεί εντελώς από την πολιτική. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Η κατίσχυση της οικονομίας έχει περιθωριοποιήσει την πολιτική και τους πολιτικούς σε ρόλους υπηρετικούς των αδηφάγων αναγκών των Αγορών."

Ωστόσο, το είσαι ό,τι αγοράζεις έχει μετατραπεί στο αγοράζεις ότι είσαι που είναι στις μέρες μια ωμή πραγματικότητα γιατί μας έχουν μετατρέψει σε πλάσματα που πρέπει να καταναλώνουν συνεχώς και αφού εξηγήσαμε στα 2 προηγούμενα κεφάλαια για ποιον δουλεύεται σε όλη σας τη ζωή, σκεφτείτε ότι αν σας πάρουν όλα τα υλικά αγαθά που έχετε αγοράσει δεν θα είστε απολύτως τίποτα εφόσον είμαι ότι έχω αλλά που στην πραγματικότητα δεν μου ανήκει αφού το αγόρασα με χρήματα που τα χρωστάω(αφού χρήμα=χρέος) σε κάποιον που εξ’αρχής τα δημιούργησε από το τίποτα όπως επανειλημμένα έχουμε πει ότι συμβαίνει! Και που μπορεί εγώ να νομίζω ότι είναι δικό μου γιατί δούλεψα νόμιμα και το απέκτησα αλλά που ακόμη και αυτό ως μέρος του νομισματικού συστήματος έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθεί αυτό το υπερχρέος που έχουμε εκτενώς αναλύσει στα προηγούμενα κεφάλαια και απλώς το έχει διοχετεύσει στις λιγότερο ικανές εξουσιαστικά και οικονομικά μάζες που έχουν και την άμεση δυνατότητα να το απορροφήσουν όντας υποχείρια εκμετάλευσης.

Βλέπουμε λοιπόν πως ζούμε σε ένα σύστημα που είναι τόσο μαϊμού που αν του πετάξεις μπανάνα την πιάνει στον αέρα και είναι τόσο άδικο και ασύδοτο που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν το αφήνει. Ένα σύστημα που δεν θέλει παιδεία. Θέλει μόνο εκπαίδευση. Και εκπαίδευση στα πλαίσια της μαϊμουδοποίησης. Θέλει στελέχη επιχειρήσεων, πειθήνια όργανα της άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πρακτικής. Θέλει μικρά ανθρωπάκια που να φοράν τα ίδια, να τρώνε τα ίδια, να σκέφτονται το ίδιο και να ανεβάζουν τους δείκτες των αριθμών. Ενώ όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις «όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν».

Κι όμως αυτό το σύστημα συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο δογματισμός (δηλαδή η τυφλή πίστη σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τρόπου σκέψης) είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας του πλανήτη. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τα δόγματα και τον τρόπο ζωής που επιβαλλόνται κατα καιρούς από τις θρησκευτικές και πολιτικές «αρχές».

Συνεχίζει να υπάρχει διότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν υψηλές και ισχυρές θέσεις στον δημόσιο, κοινωνικό και πολιτικό βίο αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους είναι τόσο βολεμένοι από αυτήν την κατάσταση καταντώντας το εξαιρετικά δυσκίνητο με την έννοια ότι αν κάτι αλλάξει σε αυτό ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων-μαριονετών θα χρειαστεί ίσως να χάσει κάποια ή όλα από τα προνόμια εξουσίας ή πλούτου και ιδιοκτησίας που διαθέτει. Φυσικά όμως δεν ενδιαφέρονται για το ότι το συγκεκριμένο σύστημα κλέβει και τους ίδιους και τους καταστά εξαναγκασμένα βολεμένους για να τους χρησιμοποιεί ως στήριγμα αυτής της κατάστασης. Αλλά κυρίως δεν ενδιαφέρονται για το ότι αυτό εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, τους χρησιμοποιεί, τους σκλαβώνει και τους αφήνει να πεθαίνουν και ενώ μπορεί να βρει χρήματα για τις τράπεζες, για τα καρτέλ, για τις κινητές τηλεφωνίες, για τα καρτέλ της ακτοπλοΐας, των επικοινωνιών, μπορεί να βρει ό,τι θέλει για ό,τι θέλει, μπορεί να βρει να αγοράσει και να ξαναγοράσει, δεν μπορεί να βρει ούτε μια δεκάρα για τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι,άστεγοι που πεινάνε,που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ανά τον κόσμο και για αυτά τα καημένα παιδάκια που συνεχώς ακούμε αλλά που ποτέ δεν κάνουμε τίποτα για αυτά, δεν μπορεί να βρει λεφτά για την παιδεία, τον πολιτισμό και την περίθαλψη.

Φυσικά αυτά συμβαίνουν γιατί το σύστημα από τη φύση του είναι απάνθρωπο και δεν προωθεί την πνευματική ευημερία των ανθρώπων αλλά και γιατί ακόμη και να το δει κάποιος κάτω από ένα πιο ηθικό και αντικειμενικό πρίσμα η ιστορία έχει ως εξής : Aν εγώ π.χ. πουλάω ένα προϊόν όχι καλής ποιότητας ή που δεν τηρεί περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές δεν θα προτείνω σε κάποιο υποψήφιο πελάτη να πάει να το αγοράσει από αλλού αλλά θα προσπαθήσω να τον τον πείσω για το ότι το δικό μου εμπόρευμα είναι πιο καλό (εφόσον θέλω να βγάλω χρήματα ) παρόλο που γνωρίζω ότι αντικειμενικά αυτό δεν συμβαίνει. Άρα η ηθική έννοια του όλου πράγματος, αυτομάτως πάει για βρούβες! Το παράδειγμα φυσικά είναι παιδικό. Σκεφτείτε την διάσταση που λαμβάνει στις αδηφάγες επιχειρήσεις. Καμία διαφορά με τους νόμους της ζούγκλας αφού ο ισχυρός στην κυριολεξία τρώει τον αδύναμο και το μεγάλο ψάρι το μικρό και παρόλο που έχουμε αυτό το αναθεματισμένο ανώτερο «κάτι» που το αποκαλούμε νου δεν έχουμε καμία διαφορά με τα ζώα.

Βέβαια στις μέρες μας συμβαίνουν με χειρότερη μορφή τα πράγματα καθώς στο βωμό του κέρδους δεν ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας και έμμεσα ή άμεσα τον εκμεταλλευόμαστε με κάθε τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι από αυτόν, δεν νοιαζόμαστε για την φύση και σπαταλάμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη μας χωρίς να σκεφτόμαστε τις μελλοντικές επιπτώσεις που θα έχουν άμεσα-στα παιδιά μας-και χωρίς να δίνουμε σημασία σε τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας παρά μόνο στον εαυτό μας και στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα χρήματα ούτως ώστε να καταναλώσουμε ακόμη πιο πολλά προϊόντα που στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε, φθείρονται γρηγορότερα από ότι μπορεί κατασκευαστικά να αποφευχθεί και που προέρχονται από μια διαδικασία επιλογής οπού η ίδια η φύση της επιβάλλει το να μην προωθούνται αυτά που στα αλήθεια θα βοηθήσουν στη πρόοδο του ανθρώπου αλλά αυτά που είναι ελεγχόμενα και μπορούν να τα εκμεταλλευτούν ευκολότερα εμπορικά και έχει την λογική πως το κέρδος μπαίνει πάνω από τη φύση και το περιβάλλον και φυσικά πάνω από κάθε ανθρώπινη αξία.

"Άλλωστε αυτό το σύστημα βλέπει όλον τον κόσμο και όλα τα περιεχόμενά του και όλη την ανθρωπότητα και όλες τις δράσεις και αντιδράσεις της, μέσα από το Οικονομικό πρίσμα, το όποίο αυτό έχει δημιουργήσει, εστιαζόμενο σε μια δική του ερμηνεία της Ιστορίας και της Κοινωνίας, ακόμη και της φύσης του Ανθρώπου και των προσωπικών έργων του. Θεωρεί ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος οικονομικά ζητήματα. (Αυτό, κατ’ επέκταση, στη Δύση, στον 20ό αιώνα τελικά εξελίχθηκε στο ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος πολιτικά ζητήματα ή έχουν πολιτική διάσταση. Κυρίως θεωρώντας ότι η πολιτική είναι η διαχείριση της Οικονομίας και της Κοινωνίας που η Οικονομία δημιουργεί).

Έτσι οι «οικονομικές σχέσεις» δημιουργούν ένα δυναμικό (εργατικό δυναμικό, εμπορικό δυναμικό, χρηματιστηριακό δυναμικό, παραγωγικό δυναμικό, κλπ) και αυτό με τη σειρά του διανέμει τις δυνατότητες που παρέχονται στους ανθρώπους, μέσα από τα κρατικά σχήματα και τις πολιτικές τους, που δεν διαμορφώνονται από τους πολίτες, αλλά από το παντοδύναμο εγκαθιδρυμένο Δόγμα της Οικονομίας, το οποίο καλούνται οι πολίτες να διαχειριστούν θέλουν δεν θέλουν, και, μην έχοντας τη δυνατότητα να το κάνουν, αναθέτουν αυτή την διαχείριση σε «πολιτικούς», που δεν είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι είναι δικηγόροι ή οικονομολόγοι. Ακόμη επέτρεψαν την εισροή δημοσιογράφων στην πολιτική (που επίσης δεν είναι σύμπτωση που είναι το τρίτο είδος πολιτικών μετά τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους) για να προστατευτούν οι σχέσεις που έχει δημιουργήσει το Δόγμα της Οικονομίας με το οποίο έχουν πλέον αφομοιωθεί τελείως τα πολιτικά δόγματα.

Το Δόγμα της Οικονομίας έχει πλέον ανεξαρτοποιηθεί από το συσχετισμό του με την ανθρωπότητα, και είναι πια αυθύπαρκτο, είναι δηλαδή πλέον μια ισχυρότατη ανεξαρτοποιημένη σκεπτομορφή, ένα πανίσχυρο δαιμονικό βαμπιρικό φάντασμα. Ξεκίνησε με το να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Εξελίχθηκε με το να θέσει στην υπηρεσία του την ανθρωπότητα (άρα και ακόμη και τότε με κάποιο τρόπο να εξαρτάται από αυτήν). Και πλέον είναι το ίδιο στην υπηρεσία του εαυτού του !

Κάτω λοιπόν από αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, η νέα πολιτική, βολικότατα, βάπτισε την αδιαφορία της για τον μέσο άνθρωπο ως ελευθερία των ατόμων ή των ομάδων και τους εγκατέλειψε, έρμαιο στις δόλιες προτάσεις και διαθέσεις της σαγηνευτικής αγοράς, στα νύχια των μισθοφόρων-διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι ανήγαγαν την ατομική, μέσω της κατανάλωσης, διάκριση, ως κύριο στοιχείο ταυτότητας του καταναλωτή. Ταυτίζοντας, εν προκειμένω, την ευπρέπεια με την καλοπέραση και την εξύψωση των ιδιοτροπιών κάποιων σε ανάγκες για όλους.

Αποτέλεσμα; Στοιχεία όπως η συγκρότηση του ανθρώπου, η καλλιέργειά του, ο τρόπος ζωής του, η μοίρα του να αντιμετωπίζονται, από τους προαγωγούς του Μάρκετιγκ ως επενδυτικά στοιχεία, ως εμπορικές ευκαιρίες, περίπου σαν συντελεστές παραγωγής. Η αγορά έχει εμπορευματοποιήσει και προσπαθεί να εξηγήσει με οικονομικούς όρους κοινωνικά φαινόμενα και αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση ακόμα και η φιλανθρωπία και η αγάπη. Το cost-benefit analysis και η συνεκτίμησή του εφαρμόζεται παντού. Η συνωμοσία μέσα σε λίγες λέξεις: “Το κλειδί της οικονομικής ευημερίας είναι η δημιουργία μιας οργανωμένης μη – ικανοποίησης”.

Κεφάλαιο 4: Μα γιατί στο καλό συμβαίνουν όλα αυτά;

Παρ' όλα όσα περιγράψαμε στα προηγούμενα 3 κεφάλαια το σύστημα αυτό του αδυφάγου καπιταλισμού συνεχίζει να υπάρχει γιατί χρησιμοποιεί όλες αυτές τις μεθόδους και τεχνικές που αναφέραμε (είτε επιγραμματικά είτε περισσότερο αναλυτικά) σε αυτά και ακόμη περισσότερες που δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε καθώς υπάρχει αμέτρητη σχετική βιβλιογραφία σε αυτήν την θάλασσα γνώσης που λέγεται διαδίκτυο για όποιον επιθυμεί περαιτέρω εκβάθυνση. Και χρησιμοποιώντας τις συγκεκριμένες πρακτικές αναγκάζονται όλες οι κοινωνίες και όλοι οι άνθρωποι να εξαρτώνται άμεσα από το χρήμα καθιστώντας τους έτσι υπόχρεους και υπόδουλους αφού όπως είπαμε όλα τα χρήματα δημιουργούνται από τα χρέη.

Οπότε επειδή ακριβώς όλα τα κράτη έχουν αυτήν την αέναη ανάγκη για χρήμα, οι κυβερνήσεις τους αναγκάζονται να προσφύγουν στο δανεισμό από το ΔΝΤ, από την παγκόσμια τράπεζα κτλ, δημιουργώντας έτσι έναν νέο κύκλο εξάρτησης. Και αυτοί λοιπόν που δημιουργούν όλες αυτές τις καταστάσεις είναι οι ίδιοι που δανείζουν στις χώρες όταν αυτές το έχουν ανάγκη.

Δανείζοντας τους όμως, αναγκάζει τις κυβερνήσεις τους να λάβουν σκληρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα για τον κάθε λαό. Αυτά είναι η μείωση των μισθών, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ο περιορισμός των κρατικών δαπανών,το πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, το πάγωμα μισθών, η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, η απελευθέρωση αγορών και οι αλλαγές στο σύστημα κοινωνικής προστασίας. οι περικοπές των δαπανών για την παιδεία και την περίθαλψη, οι μαζικές απολύσεις, οι περισσότερες ώρες εργασίας κάτω από σκληρότερες συνθήκες, με αυστηρότερους ελέγχους, και αξιολογήσεις με απαξιωτικούς όρους και συμφωνίες εξαρτητοποίησης.

Αυτά είναι λοιπόν, τα «προγράμματα σταθερότητας», που δεν είναι παρά ένας ευφηµισµός για τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Στην πραγµατικότητα», λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονοµικών στα Πανεπιστήμια του Μιζούρι και του Κάνσας, «δεν είναι παρά µια τεχνική ορολογία για τις απάνθρωπες περικοπές των εισοδημάτων, των κοινωνικών υπηρεσιών, των δαπανών για την υγεία, την παιδεία και άλλες βασικές ανάγκες και για το ξεπούλημα των δηµόσιων υποδοµών σε αγοραστές που µετατρέπουν τις χώρες σε οικονοµίες διοδίων”. Ο λαός αυτών των χωρών υποχρεώνεται να πληρώνει για να έχει πρόσβαση σε δρόµους, σε σχολεία, σε περίθαλψη και σε πολλές άλλες υπηρεσίες που εδώ και πολλά χρόνια επιδοτούνταν από την προοδευτική φορολογία».

Όλα αυτά έχουν ως άμεση συνέπεια την έλλειψη ρευστού από την αγορά και άρα την κατάρρευση αυτής με κλείσιμο επιχειρήσεων, με απολύσεις και την δημιουργία ενός συνεχούς φόβου και ενός καθημερινού άγχους στις κοινωνίες για τα αν θα τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η παγκόσμια στροφή στις δεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις καθώς ο απαίδευτος λαός φοβάται και ζώντας στη άγνοια έχει την εντύπωση πως ο συντηρητισμός και η λιτότητα θα τον βγάλουν από το αδιέξοδο ενώ αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτού του είδους τα πολιτικά σχήματα στηρίζουν απρόσκοπτα ή και αποτελούνται ακόμα από τα ίδια άτομα που δημιουργούν τα χρέη.

Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε πως πολλοί υπουργοί οικονομίας από διάφορες «σύγχρονες» χώρες μετά το τέλος της «θητείας» τους γίνονται οικονομικοί σύμβουλοι σε παγκόσμιες τράπεζες ή εταιρίες, πολλοί υπουργοί εξωτερικών γίνονται διαπραγματευτικοί συνεργάτες πολυεθνικών, άλλοι υπουργοί άμυνας μπαίνουν στα μετοχικά σχήματα βιομηχανιών κατασκευής όπλων κ.ο.κ.. Βέβαια πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ακολουθηθεί η αντίθετη διαδρομή. Θα ξεχάσουμε όλους αυτούς τους δημοσιογράφους, δικηγόρους και πάσης φύσεως δημόσια πρόσωπα που πάσχιζαν χρόνια μέσα από τα κανάλια να στηρίξουν αυτό το απάνθρωπο σύστημα και μετά επιβραβεύτηκαν για αυτή τους την καπιταλιστική στήριξη με την τοποθέτησή τους σε υπουργικά συμβούλια, βουλευτικά αξιώματα, καίριες και στρατηγικές δημόσιες θέσεις και πάει λέγοντας. Βλέπουμε λοιπόν πως όλοι αυτοί που ψηφίζουμε ως σοσιαλιστές , ως φιλελεύθερους , συντηρητικούς κτλ το μόνο που κάνουν είναι να στηρίζουν αυτό το σύστημα και να ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους αποκατάσταση όταν θα αποσυρθούν από την πολιτική και καρφί δεν τους καίγεται για το κοινό συμφέρον αλλά μόνο για το συμφέρον της τσέπης τους και την προσωπική τους φήμη.

Επίσης προχωρώντας σε παραχωρήσεις κρατικών και δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, αποκρατικοποιώντας δηλαδή τον εγχώριο πλούτο και δίνοντάς τον σε ιδιώτες με πρόσχημα την προσέλκυση κεφαλαίων, δημιουργείται έτσι το κατάλληλο έδαφος ώστε αυτοί που κατασκεύασαν την κρίση να έρθουν και να μας βγάλουν από αυτήν φέρνοντας εδώ τις εταιρίες τους, αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές και όρους ότι τελευταίο μας έχει απομείνει και χρησιμοποιώντας τους απολυμένους με εξαναγκαστικές συμφωνίες χτίζοντας έτσι κολοσσούς στα συντρίμμια της υποτιθέμενης κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν και κατασκευάζοντας επιχειρήσεις στη θέση που ήταν πρώτα τα εγχώρια και τοπικά καταστήματα τα οποία έβαλαν λουκέτα λόγω αυτής της πλαστής κρίσης και στη θέση των πρώην δημόσιων επιχειρήσεων που πουλήθηκαν στους μεγαλοκαρχαρίες για ένα κομμάτι ψωμί αφού αυτές ήταν οι προϋποθέσεις για να μας δανείσουν και να βγούμε από την ψεύτικη κρίση.

Να μας δανείσουν όμως κάτι που όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ και όσο και να προσπαθούμε δεν πρόκειται να το δημιουργήσουμε από το τίποτα και άρα να το ξεπληρώσουμε? Και να μας βγάλουν από μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν? Γιατί λοιπόν όλα αυτά?

Μα ακριβώς γιατί με αυτόν τον τρόπο κατακτιέται μια χώρα την σήμερον ημέρα και όχι με πολέμους. Γιατί δημιουργώντας συνεχώς ένα χρέος που δεν υπάρχει μπορεί κάποιος να υποδουλώσει ένα κράτος, να σκεπάσει με φόβο και αμφιβολία το λαό του και να έχει ως υποχείριο την κυβέρνησή του έτσι ώστε να μπορεί με την άνεση του να λεηλατήσει τον φυσικό και όχι μόνο, πλούτο της εκάστοτε χώρας που καλείται να βγάλει από την κρίση που ο ίδιος της δημιούργησε. Και τέλος να εκμεταλλευθεί και να χειραγωγήσει ευκολότερα το λαό της εφόσον όλα θα του ανήκουν διάμεσο των εταιριών που κατέχει και που θα έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, οπότε όλα θα είναι ευκόλως εκμεταλλευόμενα και καταλλήλως κατευθυνόμενα.

Όμως όπως θα λέω πάντα, φταίω εγώ για όλα αυτά.
Φταίω εγώ που ποτέ δεν έκανα κάτι για τίποτα από όλα αυτά και για κανέναν πέρα από την ατομική μου ικανοποίηση.
Φταίω εγώ που ακόμα και όταν σπουδαίες φωνές προσπαθούσαν να μου ανοίξουν το μυαλό εγώ προτιμούσα να διασκεδάζω καταναλώνοντας ή να καταναλώνω διασκεδάζοντας.
Φταίω εγώ που πάντα αγαπούσα και αγαπάω το χρήμα ενώ γνωρίζω για όλα τα δεινά που μου προκαλεί.
Φταίω εγώ που πάντα στήριζα και στηρίζω τις ίδιες οικογενειακές κυβερνήσεις και τις ίδιες οικουμενικές επιχειρήσεις που ανήκουν στους ίδιους ανθρώπους, αιώνες τώρα την στιγμή που ξέρω για ποια αδίστακτα πρόσωπα μιλάμε.
Φταίω εγώ που δεν κάνω τίποτα για τον διπλανό μου, για το περιβάλλον, για την παιδεία, για την επιστήμη, για την μετάδοση της αλήθειας και όλα αυτά τα αφήνω στα νύχια των αρπαχτικών.
Φταίω εγώ που έχω βασίσει και εμπιστεύομαι πλήρως την ζωή μου, όλες τις εκφάνσεις της και όλους τους τομείς της, σε άτομα που με κατευθύνουν εντέχνως και νομίζω πως έχω μια γεμάτη ζωή με το να δουλεύω, να καταναλώνω, να διασκεδάζω και να αναπαράγομαι.
Φταίω εγώ που τους έχω αφήσει να δημιουργούνε την πραγματικότητα μου.
Φταίω εγώ που πάντα ρίχνω σε άλλους τις ευθύνες για όλα αυτά, κατηγορώντας τους πολιτικούς, τους Εβραίους, τα συμφέροντα, το σύστημα, τις μασονικές λέσχες τύπου bildeberg, τους εξωγήινους, τα φαντάσματα, τους προηγούμενους, τους επόμενους, τους άλλους, τους διπλανούς μου αλλά ποτέ δεν ευθύνεται ο εαυτούλης μου.

Όχι, λοιπόν, δεν φταίει μόνο το “σύστημα”….

http://www.ramnousia.com/
http://kostasxan.blogspot.com/2011/02/blog-post_8235.html